સિવિલ એરક્રાટ સાથે સંકળાયેલા મોટાભાગના અકસ્માતો લેન્ડિંગ દરમિયાન થાય છે. ઈન્ટરનેશનલ એર ટ્રાન્સપોર્ટ એસોસિએશનના (આઈએટીએ) જણાવ્યા અનુસાર ૨૦૦૫થી ૨૦૨૩ વચ્ચે લેન્ડિંગ દરમિયાન ૫૩% અકસ્માતો થયા હતા. લેન્ડિંગ એ એક જટિલ પ્રક્રિયા છે, જેમાં પાઈલોટને ઈન્સ્ટ્રુમેન્ટ, રેડિયો ટ્રાફિક અને પર્યાવરણીય અસરો પર ચાંપતી નજર રાખવાની હોય છે. આ ઉપરાંત ટેકઓફ દરમિયાન થતા હવાઈ અકસ્માતો બીજા સ્થાને છે. તે માત્ર ૮.૫% અકસ્માતો માટે જવાબદાર છે.

લેન્ડિંગ અને ટેકઓફ પછી પ્રારંભિક ટેકઓફ (યારે એરક્રાટ સપાટી પરથી બહાર નીકળે છે) અને ક્રુઝ લાઇટ (એક તબક્કો જે એરક્રાટ ટેકઓફ પછી બહાર નીકળે છે ત્યારે શ થાય છે) દરમિયાન દુર્ઘટના થાય છે. જો કે, હવે હવાઇ ઉડાન સલામત છે. ઉદાહરણ તરીકે, ૨૦૨૨માં ૨.૭૭ કરોડ લાઇટસમાં ૩૯ અકસ્માતો થયા જેમાં ૧૫૮ લોકોએ જીવ ગુમાવ્યા.

વૈશ્વિક હવાઈ ટ્રાફિક દર વર્ષે વધતો જાય છે. બીજી બાજુ, અમેરિકા પાસે ઉચ્ચ–ગુણવત્તા ઘરાવતું ઈન્ફ્રાસ્ટ્રકચર છે, છતાં પણ આ દેશ વિશ્વભરમાં સૌથી વધુ સિવિલ એરક્રાટ દુર્ઘટના અંગેના રિપોર્ટ કરે છે. સ્ટેટિસ્ટાના અનુસાર, ૧૯૪૫થી ફેબ્રુઆરી ૨૦૨૨સુધીમાં અમેરિકામાં સૌથી વધુ એટલે કે ૮૬૪ જીવલેણ વિમાન અકસ્માતો થયા. ત્યાર બાદ રશિયામાં ૫૩૯, કેનેડામાં ૧૯૧ અને બ્રાઝિલમાં ૧૯૦ અકસ્માતો થયા. તાજેતરના તકનીકી વિકાસ અને ડિઝાઇનોએ એરક્રાટ સલામતીમાં વધારો કર્યેા છે. માનવીય ભૂલોને મર્યાદિત કરવા આધુનિક કાચની કોકપિટ નવી ટેકનોલોજીથી સ છે.